نتایج جستجو

قراغریقی

نگ قراموق.

چيگت

نگ چیغیت.

چگین

سبزه. سياهدانه.

تیکاک

درخت انگور. شاخه‌ي مو. [امروزه تینگ، تینگه گویند].

آق باش

دانه‌ی ذرّت. ذرّت.

ییمیش

مویه. مویز.

ییمشان

نگ اویشون.

ییلانی اوتی

نگ ایلان اوتی.

ییلان تاشی

گیاه ماه‌پروین. جدوار ختایی.

ییلان اوتی

نگ ایلان اوتی.

ییغاج

درخت.

یوونچغه

یونجه.

یولغون

درخت گز.

یورونجه

گیاه سه‌برگ.

یورنجه

گیاه یونجه.

ینچقا

گیاه یونجه.[1] [1]– یونجه از کلمات دخیل ترکی در فارسی است که از ایام کهن در زبان فارسی داخل گردیده است. ایرانیان قدیم این گیاه را «اسپست» می‌گفتند.

یلغن

[یولغون] درخت گز.

یغاق

شجر. درخت.

یغاج

شجر. درخت.

یشل چای

چای سبز.

یخک

نوعی چای.

یای‌اوغلاق

پنبه دانه. گیاه خرنوب. اصل‌السوس.

یاوشان

نگ اویشون.

یاسموق

عدس. ماش. جواری.

یارپوز

حبق. نعناع.

یاپوشغان

نوعی گیاه که حالت لزج و چسبنده دارد.

یاپورغان

شکل صحیح کلمه «یاپورغاق» است. گیاهی شبیه برگ لاله. برگ درختان را گویند.

هند قوینی

نگ ایت‌خیاری.

هند قاوونی

نگ ایت‌خیاری.

میش‌میش

زردآلوی رسیده.

میبچان

نوعی میوه. هسته‌ و دانه‌ی میوه‌ها را گویند.

مورآغاجی

درخت مورد.

مردار آغاجی

درخت مُر مکّی. مورد.

مایوق

گل شکفته. غنچه.

لوجچک

نوعی شفتالو.

لبلبی

چغندر.

قورت قولاغی

پیلگوش. [1] [1]– پيلغوش. سوسن منقش. فيلگوش. آذان‌الفيل. نوعى سوسن كه آن را «آسمانگون» گويند. (لغت‌نامه‌ی دهخدا)

گیلی

نوعی سوقی [تین] انجیر.

گیله

حبّه‌ی انگور. دانه‌ی‌ حبوبات و بعضی از میوه‌ها را نیز گویند.

گیجیتکان

گیاه گزنه.

گونکلوک

صمغ درختی (کندر) که در آتش می‌سوزانند.

گون‌چیچگی

[گون چیچه‌یی] گل آفتاب‌گردان.

گون قولاغی

گل آفتاب‌گردان.

گون دوندی

گل آفتاب‌گردان.

گوکم

خیزران. خوخ‌الدب. قراصیا.

قایماق آغاجی

درخت موز.

گوربک

نوعی خربزه.

قارنی یاروق

گیاه و دانه‌ای دارویی. شکم‌پاره.[1] [1]– بزرقطونا. بذر قطونا. شكم‌پاره. اسفرزه. اسپغول (لغت‌نامه‌ی دهخدا)

گنه اوتی

گیاه «جب‌السلاطین» که از آن روغن گیرند.

قارغا بوکن

کچوله.[1] [1]– اذاراقى قاتل الكلب. خانق الكلب. كُچُلَه. كچلا. كوچوله. ازاراقى. گياهى است از تيره‌ي خرزهره كه چندين گونه دارد و همه قى‌آور و مليّن هستند. (لغت‌نامه‌ی دهخدا)

گمیرته

زردآلوی نارس.

گلنجک چیچکی

گلینجیک چیچه‌یی. شقایق. لاله‌ی دشتی. شقایق نعمانی. لاله‌ی وحشی.

کیچی بوینوزی

نگ کیچه قولاغی.

قابا

نگ ایت خیاری.

کیچه قولاغی

[کئچی قولاغی] گیاه خرنوب. خارسم.

فخال

کاه درشت. ساقه‌ی صاف گندم و جو.

کونجی

کنجد. سمسم.

کوکم

گونه­ای درخت با چوبی محکم.

کورالماج

درخت صنوبر پیر. کاج کهنسال.

کندیر اوت

[کندیر اوتو] گیاه کتان.

ککره

نوعی گیاه تلخ. تلخه.[1] عفص.[2] [1]–  شبرم. گياهى است شيردار و آن بيشتر در صحرا و كنارهاى جويها رويد و رنگ ساق آن به سرخى مايل است. گويند اگر گاو آن را بخورد بميرد و گوسفند را مضرت نرساند و آن را به شيرازى «گاو نبطونك» خوانند. (لغت‌نامه‌ی دهخدا) [2]– به پارسى «مازو» گويند و […]

کشیر

هویج. زردک.

کرکاو

درختی وحشی شبیه درخت گلابی.

کدی

کدو تنبل. بورانی.

کچوم

اقاقیا. آکاسیا.

کوک

[کؤک] بیخ خشخاش. ریشه‌ی گیاهان.

قیسی

زردآلو. مشمش.

قیزالاق

لاله‌ی دشتی. شقایق.

سوت

[سؤیوت/سؤیود] درخت بید.

قویاش گول

گل آفتاب‌گردن.

سوپ

نگ سوپورگو.

قولان قویروغی

گیاه دم‌اسب.[1] [1]– ذنب الحصان. ذنب الفرس. ذنب الخيل. كنياث. حشيشه الطوخ. آت قويروغى. امشوخ. ذنب‌الخيل. كرفس كوهى را گويند. «لحيه‌التيس» و «اوريباسيوس» گويند: «لحيه‌العنز» را گويند. به سريانى «تويورا» و به يونانى «فياواديس» گويند. (لغت‌نامه‌ی دهخدا)

قوش اوزمی

[قوش اوزومو] نوعی انگور بی‌دانه. کشمش.

قوزی قولاغی

نوعی ریواس. حماض. ریوند.

قوزو قولاقی

نگ قوزی قولاغی.

قورت باغری

فاغیه.[1] [1]– به عربى اسم شكوفه‌ي حناست و به سريانى «لفجى‌كفررا» و به رومى «اورسيقون» و به يونانى «سداموفور» نامند. (لغت‌نامه‌ی دهخدا)

سپورگه

نگ سوپورگو.

قراقات

[قاراقات] قره‌قاط.

قرا تاریغ

[قارا تاریغ] نوعی ارزن.

ساریمساق

سیر. ثوم. اسقوردیون.

سارماشیق

نگ سارکان.

سارکان

عشقه. نوعی لبلاب. پیچک. افتیمون.[1] [1]– پاپيتال. پاپيتال معمولى. حبل‌المساكين. برشن. بقله‌البارده. تال. اخفاك. قسوس. داردوست. دردوس. تويجه‌لى. ولگ. ولگم. بلگم. تبج. لشك. ولو. بلو. بلوه. لكو. صارمشق. چاندنى‌بيل. لبلاب‌كبير. حلبلاب. مهربانك. عشق پيچان. پويچه می‌باشد (لغت‌نامه‌ی دهخدا)

قاسنی

نوعی صمغ گیاهی.

قارا چورک

شونیز. سیاهدانه.

دولانه

زردآلو. گونه ­ای گوجه سبز را نیز گویند. عناب گیلانی. نام نوعی درخت.

خوروز تاجی

تاج خروس. گل تاج‌خروس.[1] [1]– گلى است سرخ‌رنگ كه در ديار هند آنرا كلفه گويند. گل يوسف؛ گل بستان‌افروز را گويند و بعضى گل زرد را گفته‌اند. ضومر؛ اماريطن. حوراسفند. طروقون. صريرا. دج‌الامير. زلايف الملوك. گل حلوا. زلف عروسان. (لغت‌نامه‌ی دهخدا)

غیشه

خس و خاشاک.

خوروز پپوکی

نگ خوروز تاجی.

غولونگ

نوعی زردآلو. مشمش.

سارمساق

نگ ساریمساق.

صاحبی

گونه­ ای انگور که رزاقی نیز گویند.

شیوران

نوعی شفتالو. خوخ.

شبی

نوعی چای.

شبرغانی

نوعی انگور مخصوص ترکستان.

سیلین

گیاهی است که در کنار نهرها می‌روید. پونه‌ی وحشی.

شالی

برنج پوست نگرفته.

سیریق

درخت و یا شاخه‌ی پوست کنده.

سیغیر قویروغی

سمّ‌السمک. گیاه ماهی زهرج.

سیچرتقو

شاه‌تره. بقله‌الملوک.

سوتلگن

شبرم. گیاه فرفیون. فربیون.

سوتگلاکان

نگ سوتلگن.

سوپسه

نگ سوپورگو.

سوبای

سرو آزاد.

سندواج

درخت سندل. سندلوس.

سمیز اوت

[سمیز اوتی] بقله‌الحمقاء. خرفه. شینگ.

سکساول

نگ ساقساول.

سقیز

صمغ درخت مصطکی. صمغ درخت سرو.

سبزی

هویج. زردک.

ساری قوان

سرو کوهی. عرعر. سپیدار.

زیغیر

سمسم. دانه‌ی گشنیز.

زیریک

نوعی از حبوات ترش مزه. زرشک.

زیبقچی

نام نوعی گل.

تکاک

بوته‌ی بزرگ خیار کدو تنبل و مانند آن.

دوگولک

خربزه‌ی نارس.

دوکی

[دویو] برنج.

دوزان

نوعی خار سرخ رنگ.

دلوجه

نوعی آفت گندم.

ختایی

نوعی خربزه.

چیه

زردآلو. آلوبالو. آلوچه‌ی سمرقندی. دوجه.

چینگریک

ساق ارزن سفید. ساق ذرّت.

چیگیت

نگ چیغیت.

چیگده

سنجد.

چیکلیک

توت بوته‌ای که به اشتباه «توت فرنگی» گویند.

چیکدا

سنجد.

چیکت

نگ چیغیت.

چیغیت

پنبه دانه. عدس. تخم و دانه‌ی میوه.

چیچیک

گل. شکوفه.

چیچک

شکوفه. گل.

چیپار

گل‌ بادام.

چوکاری

ارزن سفید. دانه‌ی ذرّت.

چوردوک

زوفا. سیاهدانه.

چنچک

گونه­ای درخت.

چگردک

هسته. بذر. دانه.

چتیک

نوعی یونجه. گیاه سه‌برگه.

جیکده

سنجد.

جیغان

[چیغان] سرو آزاد.

جوره اوتی

گیاه زوفا.

جواری

دانه‌ی ذرّت. ارزن سفید.

جکده

سنجد.

ججک

چیچک. گل درخت. درخت کوچک. خس و خاشاک.

تیریم

خوشه. سنبل. ساقه.

تیریک

سرو. سپیدار.

تیریق

درمنه. ارزن.

توگی

برنج. ارز. شالی.

توکی

نگ توگی.

تورموجاق

بقله‌الحمقاء. نوعی گیاه ترش مزه.

توراق اوتی

کنگر. گشنیز. شوید.

تنتکل

نوعی آلو. زرد‌آلو.

تکاک

بوته‌ی بزرگ خیار کدو تنبل و مانند آن.

تریق

[تاریغ] داری. ارزن.

ترناک

نوعی خیار. نوعی بادرنگ. نوعی تره.

ترک

نگ تیریک.

ترانکغو

عرعر. سپیدار.

تراغای

درخت سرو. سپیدار.

تال

درخت بید. شاخه‌ی درخت.

تاک

درخت انگور.

تاق

گونه ­ای درخت.

تاریغ

[داری] ارزن.

تارق

داری. گیاه و دانه‌ی ارزن.

تابولغو

عنّاب سرخ. گزمازک. طرفا.

پندوک

جوانه‌ی گل و درخت.

پنجر

چغندر. سلق بستانی.

پموق

گیاه پنبه.

پرپی

گیاه ماه‌پروین. جدوار ختایی.

پاموق

گیاه پنبه. پنبه.

بیک بورکی

[بَی بؤرکی] گلی خوشبو. گل بستان‌افروز.

بیش بغدای

[بئش بوغدای] سیاهدانه که در میان گندم می‌روید. لوپک نیز گویند.

بیش بارماق

عرفج برّی.

بیش

گیاهی دارویی شبیه خطایی که سمّی است.

بوی اوتی

شنبلیله. نعناع وحشی. پونه. حلبه. عرفج. بارهنگ آبی. درخت قناد که خاری مانند سوزن دارد.

بولاق اوتی

علف چشمه. تره. نعناع وحشی. پونه.

بوگورتگن

نگ بوگورتکن.

بوگورتکن

در اصل «بوغورتیکان»[1] می‌باشد. ترموش. تمشک. شجره‌ی موسی. توت سه‌گل. [1]– بوغور در ترکی شتر دوکوهانه را گویند و تیکان نیز به معنی خار و شوک می‌باشد.

بوکورتکن

نگ بوگورتکن.

بوغدای باشی

سنبله. خوشه‌ی گندم.

بوغدای

گندم.

بورچک

گونه­ای گیاه. جلبان. هویج.

بورچالیق

لاله‌ی صحرایی. شقایق وحشی. پیاز دشتی. شقاقل.

بقام آغاجی

عنّاب. درخت و گیاه «تبرخون»[1] که در رنگرزی کاربرد دارد. [1]– منشأ سریانی دارد و فارسی نیست.

بانکه

گونه­ای چای.

بانکس آغاجی

نوعی نی که از آن حصیر و بوریا بافند.

بالیق اوتی

[بالیق اوتو] سمّ‌السمک. گیاه ماهی‌ زهرج. «سیغیر قویروغی» نیز گویند.

بالدیرغان

ساق انجدان. گل‌پر.

بال قاباغی

کدو تنبل. بورانی. کدو حلوایی.

بادرین

خیار. بادرنگ.

اینداو

دانه‌ای خوشبو شبیه سمسم که روغن آن برای بیماری جرب مفید است.

ایلق

مصطکی. سقّز. صمغ درخت کشک. علک‌‌رومی.

ایلغین

گز. طرفا.

ایلغای

عنّاب سرخ. گزمازک. نوعی درخت جنگلی. طرفا.

ایلغاو

نگ ایلغای.

ایلدیز

ریشه‌ی گیاه و درخت را گویند.

ایلان اوتی

گونه­ای گیاه. نوعی از حرشف.[1] [1]–  نباتى است كه در كنار آبها و زمين نمناك مي‌رويد مخصوص زمانى نيست و بر روى زمين پهن می­شود. در رفع سم اقسام مارها و سگ ديوانه گزيده مفيد است. نوعى از حرشف است كه كنگر باشد و آنرا به فارسى بيدگيا. (لعت‌نامه‌ی دهخدا)

ایگده

سنجد. غبیرا.

ایکیر

مرسین دشتی یا وحشی.[1] [1]– آس برّى. مورْد اسپرم. مُرد اسفرم. خيزران بلدى. قف و انظر. مورْد رومى. مورْد صحرائى. ريحان‌القبور.

ایکده

سنجد. غبیرا.

ایسیرغان اوتی

گیاه گزنه.

ایرقولاغجی

ریشه‌ی عود‌الصلیب. فاوانیا.

ایستی اوت

فلفل. فلفل سیاه.

ایرغی

نوعی بید. تال.[1] [1]– گونه ­ای درخت هندی.

ایدآغاجی

نوعی عود.

ایتی بولک

نگ ایت خیاری.

ایت خیاری

خربزه‌ی ابوجهل. هندوانه‌ی ابوجهل. حنظل.[1]«ایتی بولک»، «هند قاوونی»، «قابا» نیز گویند. [1]– قثاءالحمار. لوفا. هندوانه‌ی تلخ. كوسته. كبست. كبسته.

ایت بورنی

نسرین. نسترن[1]. تخم نسرین. [1] – از لغات لاتینی دخیل در فارسی است.